Aleksander Fredro urodził się 20 czerwca 1793 w Surochowie niedaleko Jarosławia w bogatej rodzinie szlacheckiej. Nauki pobierał w domu rodzinnym, nigdy nie uczęszczał do szkół publicznych.
Aleksander hrabia Fredro to symbol polskiego komediopisarstwa a jednocześnie pisarz tworzący w epoce romantyzmu. Coś tu zgrzyta prawda? Romantyzm to przecież cierpienie i walka o wolność, nieszczęśliwa miłość i tragizm samotnego bohatera. Jak to się ma do dowcipu, humoru i rzeczywistości przedstawianej w komiczny sposób? Nijak! Ale Fredro to indywidualność. Twórca dowcipny, błyskotliwy, o ciętym języku, który polemizował z romantycznymi koncepcjami. Był za to bardzo krytykowany. Zarzucano mu, że w czasach tak trudnych dla zniewolonej ojczyzny pozwala sobie na komedie. Atak krytyki spowodował, że Fredro, napisawszy takie komedie jak Zemsta, Śluby panieńskie, Pan Jowialski czy Damy i huzary, na 20 lat zamilkł. Po tym czasie powrócił do pisania. Powstały wtedy mniej znane komedie: Wielki człowiek do małych interesów, Rewolwer, a także zbiór aforyzmów Zapiski starucha. W nich Fredro z pasją piętnował zwyrodniały i wyrachowany patriotyzm:
Ojczyzna żyje zawsze, z tą jednak odmianą,
Że dawniej życie, mienie w ofierze dawano,
A teraz do Ojczyzny każdy ściąga dłoń —
Od takich patryjotów Panie Boże chroń!
Albo:
Wolność! Braterstwo! Ojczyzna ba, Wiara!
A koniec: — Co dasz? To dziś grunt, to miara.
Z pewnością nie można powiedzieć, że nie był patriotą. Brał udział w kampanii napoleońskiej pod wodzą księcia Poniatowskiego. W wieku 19 lat walczył o wolność z bronią w ręku, pół roku spędził w rosyjskiej niewoli. To swoją drogą ciekawe, że z walką o ojczyznę kojarzymy wieszczów, którzy nie brali udziału w żadnej bitwie, a nie Fredrę żołnierza. Utrwalał polskość inaczej. Nie przez apoteozę (wywyższenie, podniesienie) buntu i spisku, lecz przez śmiech. Potrafił trafnie wytknąć i w zabawny sposób opisać nasze wady narodowe, ale przede wszystkim utrwalił patriotyzm w wydaniu pokojowym, przekazał nam czar szlacheckiej, minionej już Polski.
W życiu prywatnym Fredro był szczęśliwy. Zakochany z wzajemnością w Zofii Skarbkowej, kobiecie zamężnej czekał na jej rozwód. Dziesięcioletnie starania o rozwód zakończyły się sukcesem, co w tamtym czasie nie było takie łatwe. Zofia z Jabłonowskich Skarbkowa, właścicielka zamku w Odrzykoniu wyszła za Aleksandra Fredrę. Ich Małżeństwo było bardzo udane i szczęśliwe.
Pisarz zmarł we Lwowie 15 lipca 1876 roku. Został pochowany w rodzinnej krypcie w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rudkach koło Lwowa.
