Retoryka czyli sztuka wygłaszania przemówień narodziła się i rozkwitła już w starożytności. Dobry mówca potrafi porwać tłumy, przekonać do swoich racji, wpłynąć na innych i osiągać nawet najbardziej wyrafinowane cele. Oratorskie wystąpienie publiczne wymaga odwagi, pewności siebie, merytorycznego przygotowania i znajomości kilku przynajmniej chwytów retorycznych.
Tag: #egzaminosmoklasisty
Theatrum mundi
„Świat jet teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają” – słowa z komedii Wiliama Szekspira „Jak wam się podoba” dobitnie oddają motyw theatrum mundi.
Na pytanie o sens życia ludzkiego i cel ziemskiej wędrówki filozofowie i artyści różnych epok udzielili wielu odpowiedzi. Jedną z nich jest hipoteza, że człowiek nie decyduje o swoim losie, że jest jedynie marionetką w ręku Boga. Życie jest grą, zmaganiem się z rolami, które nam z góry wyznaczono. Przedstawienie kończy się, kiedy umieramy. To, o co zabiegaliśmy, w jednej chwili przestaje mieć znaczenie.
Motyw wędrówki
„Wędrówką jedną życie jest człowieka” pisał Edward Stachura, nawiązując do utrwalonego w literaturze motywu. Wędrujemy od kołyski aż po grób, a pokonywanie tej drogi jest metaforą życia i sensem samym w sobie.
Motyw wędrówki jest bardzo często wykorzystywany w literaturze i sztuce, ponieważ jest to bardzo dobry sposób na ukazanie bohatera. To próba jego charakteru, test radzenia sobie wobec nieprzewidzianych zdarzeń. Nie bez powodu mówi się, że podróże kształcą. Dzięki nim człowiek zdobywa doświadczenie i wiedzę, zmienia się, dorośleje.
Czy w relacjach międzyludzkich lepiej kierować się sercem czy rozumem?
Dokonując różnych życiowych wyborów, ludzie przyjmują często postawę racjonalną. Rozważają potencjalne korzyści i straty, bo chcą postąpić słusznie. Jednak kierowanie się wyłącznie rozumem w relacjach międzyludzkich nie jest dobrym pomysłem. Czy wybierając przyjaciół lub towarzysza życia, możemy na zimno kalkulować opłacalność tego wyboru? Czy robimy wtedy bilans zysków i strat? Zabezpieczamy się na wypadek rozpadu relacji? Nie. W takich sytuacjach zwykle postępujemy tak, jak podpowiada nam serce.
Tędy i owędy
Na liście lektur obowiązkowych w szkole podstawowej znalazł się wybrany reportaż Melchiora Wańkowicza ze zbioru zatytułowanego „Tędy i owędy”.
Książka ma charakter wspomnieniowy, wszystkie teksty łączy bohater, którym jest sam autor. Opowiadania mają charakter gawędy, można się w nich także doszukać podobieństwa do reportażu, bo są oparte na faktach.
Czytaj dalej Tędy i owędy