Jacy jesteśmy? W naszej epopei narodowej możemy się przejrzeć jak w lustrze. I choć czytanie tego dzieła może wydawać się trudne ze względu na archaiczny język i wierszowaną formę, zdecydowanie warto to zrobić, by zdać sobie sprawę, że jako naród wciąż jesteśmy tacy sami, mimo zmieniających się warunków.
Literatura jest jednym ze składników budujących tożsamość narodową. Łączy nas nie tylko historia, tradycja czy język, ale także ważne książki, z którymi utożsamiamy się jako naród. A książką, którą uznaje się za szczególnie ważną jest epopeja. I tak Grecy mają „Iliadę” i Odyseję”, Francuzi „Pieśń o Rolandzie”, Niemcy „Pieśń o Nibelungach”, Anglicy „Beowulfa”, Rosjanie „Słowo o wyprawie Igora”, a Polacy „Pana Tadeusza”.
Osobiście nie przepadam za tym wierszem. Jest jak dla mnie nachalnie patriotyczny, niezwykle prosty w wymowie. W zasadzie nie ma co interpretować. Bohaterką utworu jest Emilia Plater, postać historyczna, szlachcianka litewska. Muszę przyznać, że jej życiorys jest dużo ciekawszy od wiersza Mickiewicza, ale i to racja, że poeta w swoim utworze utrwalił pamięć o bohaterce.
Jakiż to chłopiec piękny i młody? Jaka to obok dziewica?
Tak zaczyna się jedna z ballad Adama Mickiewicza pt. “Świtezianka”.
Pytania te zadaje narrator, który opowiada historię nieszczęsnego młodzieńca. Narrator obserwuje i komentuje wydarzenia rozgrywające się w lesie, w okolicy jeziora Świteź.
Czasownik może występować w formie osobowej oraz nieosobowej. Wśród nieosobowych wyróżniamy: bezokoliczniki, czasowniki zakończone na -no i -to oraz imiesłowy. Planszę z podziałem czasowników znajdziecie tutaj w części “Co trzeba wiedzieć o czasowniku?”
Imiesłowy dzielimy na przymiotnikowe (czynne z końcówkami: -ący, -ąca, -ące oraz bierne z końcówkami: -ny, -na, -ne, -ty, -ta, -te, -ony, -ona, -one) i przysłówkowe (współczesne z końcówką -ąc oraz uprzednie z końcówkami -łszy i -wszy)
