Życie to jednak potrafi zaskoczyć. Planowaliśmy pracę, naukę, wyjazdy i co tam jeszcze, a tu kwarantanna. Zamiast w klasie, siedzę na kanapie z laptopem na kolanach i próbuję robić sobie jakiś porządek w głowie. Dochodzę do coraz ciekawszych wniosków na swój temat.
Radosna twórczość
To będzie osobisty wpis i dość brawurowy, bo się w nim co nieco obnażę. Pewnie narażam się na ocenę, a może nawet na śmiech i niezrozumienie. Ale co mi tam!
Otóż mało kto wie, że czasem jestem niby Hermenegilda Kociubińska -młoda poetka drukowana w odrodzeniu – i piszę wiersze.
Quo vadis? Dokąd idziesz?
Konstrukcja świata przedstawionego w „Quo vadis”
Świat przedstawiony każdej powieści składa się z kilku elementów. Są nimi czas, miejsca wydarzeń, bohaterowie i wydarzenia wokół nich osnute. Akcja „Quo vadis” rozgrywa się w czasach panowania cesarza Nerona (63-68r.) w Rzymie. Bohaterowie pochodzą z dwóch skontrastowanych ze sobą światów: pogańskiego i chrześcijańskiego. Wydarzenia przedstawiają narodziny chrześcijaństwa oraz upadek pogańskiego Rzymu. Na tym tle Sienkiewicz przedstawia losy miłości Winicjusza i Ligii.
“Czuły narrator” – mowa noblowska Olgi Tokarczuk
Eseju „Czuły narrator” wygłoszonego w Akademii Szwedzkiej przez Olgę Tokarczuk słuchałam wczoraj z uwagą, dumą, wzruszeniem, ale także z nutką niepokoju i goryczy. Ta mowa noblowska jest niesłychanie trafnym i mądrym komentarzem rzeczywistości, który jednak dotrze do nielicznych i niestety niedługo utonie w szumie świata. Wybaczcie ton wynikający ze szczerego poruszenia, ale o ileż lepsi, zdrowsi i piękniejsi mogliby być ludzie, gdyby tak każdy umiał przefiltrować przez siebie z uwagą i czułością słowa naszej noblistki! Ten artykuł składa się z fragmentów przemówienia noblowskiego, moich komentarzy i refleksji. Z całą pewnością warto samemu wysłuchać lub przeczytać całość eseju, który jest dostępny w internecie.
School sucks
Jako osoba dość blisko związana ze szkolnictwem ze względu na wykonywany zawód, ale również z racji bycia matką dziecka w wieku szkolnym oraz dwóch studentów, z przekonaniem stawiam tezę, że współczesna szkoła jest instytucją generującą sporo stresu.
Osobiście unikam stresu jak tylko mogę i wychodzę z założenia, że jest on czynnikiem przede wszystkim destrukcyjnym i hamującym rozwój człowieka. Staram się również nie obciążać nadmiernie szkolnymi sprawami swoich uczniów i swoich dzieci. Pewnie nie zawsze mi się to udaje w pełni, ale jestem przekonana, że żaden z moich uczniów nie powiedziałby, że opieram moje metody nauczania na strachu.
