„Oskar i pani Róża” to jedna z tych książek, które na pewno warto przeczytać i przemyśleć. Autor Eric Emmanuel Schmitt, francuski pisarz i filozof podejmuje w niej trudny temat umierania chorego na białaczkę dziesięcioletniego chłopca. To opowieść o dwunastu ostatnich dniach Oskara. Ale to nie tylko książka o śmierci. Przede wszystkim jest to powieść o życiu i jego cudowności, a także o przyjaźni, miłości, wierze i stosunku człowieka do Boga.
Świat przedstawiony każdej powieści składa się z kilku elementów. Są nimi czas, miejsca wydarzeń, bohaterowie i wydarzenia wokół nich osnute. Akcja „Quo vadis” rozgrywa się w czasach panowania cesarza Nerona (63-68r.) w Rzymie. Bohaterowie pochodzą z dwóch skontrastowanych ze sobą światów: pogańskiego i chrześcijańskiego. Wydarzenia przedstawiają narodziny chrześcijaństwa oraz upadek pogańskiego Rzymu. Na tym tle Sienkiewicz przedstawia losy miłości Winicjusza i Ligii.
Eseju „Czuły narrator” wygłoszonego w Akademii Szwedzkiej przez Olgę Tokarczuk słuchałam wczoraj z uwagą, dumą, wzruszeniem, ale także z nutką niepokoju i goryczy. Ta mowa noblowska jest niesłychanie trafnym i mądrym komentarzem rzeczywistości, który jednak dotrze do nielicznych i niestety niedługo utonie w szumie świata. Wybaczcie ton wynikający ze szczerego poruszenia, ale o ileż lepsi, zdrowsi i piękniejsi mogliby być ludzie, gdyby tak każdy umiał przefiltrować przez siebie z uwagą i czułością słowa naszej noblistki! Ten artykuł składa się z fragmentów przemówienia noblowskiego, moich komentarzy i refleksji. Z całą pewnością warto samemu wysłuchać lub przeczytać całość eseju, który jest dostępny w internecie.
